Weer thuis

Hallo!

Daar ben ik weer, veilig in ons kikkerlandje. Ik ben aan het bijkomen van een flinke jetlag, waardoor ik vanacht uuuren wakker lag en nu het liefst weer naar bed wil. Echt gek! Ondertussen ben ik weer wat gewend aan Nederland, maar twee dagen geleden dacht ik nog een aap te zien in een boom in onze achtertuin. Gelukkig was het lekker warm toen ik aankwam, dat voelde weer vertrouwd. Op schiphol stonden mijn ouders, zusje en Jette (met een spandoek) me op te wachten, heel leuk om ze weer te zien en te knuffelen! Joris van 'Hello Goodbye' liep ook rond, maar gelukkig waren wij niet de slachtoffers van die dag.

In Costa Rica hebben we ons de laatste twee weken goed vermaakt. We hebben veel gedaan en het was super leuk dat Suus er de laatste week weer bij was! In Monte Verde hebben we als ware Tarzans geswingd aan lianen,aan de pacifische kust veel gesurfd, samen met Amerikanen 'the 4th of juli' gevierd,gehobbeld op een paard door de natuur, onze flexibiliteit getest met een flinke sessie yoga, sloths gespot (een luiaard), full moon party met een vuuract en veeel rasta's gehaden vooral veel gelachen. Costa Rica waserg mooi!

Ik heb het de afgelopen maanden supergoed gehad, veel gezien en meegemaakt. Het is wel gek om na zes maanden hier weer rond te lopen, ik hebnu al weer een beetje heimwee, maar heel leuk om iedereen weer te zien! Bedankt voor alle leuke reacties en lieve mailtjes van het afgelopen half jaar!

Pura Vida!

Liefs Roos

Costa Rica, Puerto Viejo tot Monte Verde

Ha jullie daar!

Hoe gaat het het daar? Al vakantie? Hier gaat het lekker!

Ik ben op dit moment in Costa Rica en ik zal even vertellen wat ik de afgelopen tijd heb uitgespookt.

Ten eerste hebben we Panama verlaten. We zijn na Bocas del Toro lopend de grens over gegaan en uiteraard onze stempels binnengehaald (de inhaalrace op jullie is van start, JeJoCas!). De grens bestond uit een gammel brugje, waarna je opeens op Costa Ricaanse bodem stond. Na een paar kilometer in de bus was het meteen al anders. Overal bananenplantages! Niet erg bijzonder, maar wel anders. We hebben een gezellig nachtje gehad in Puerto Viejo, een rasta town aan de caribische kust. Om de vijf meter kwam er een gast naar je toe die je wiet wilde aansmeren, maar als echte Hollanders (' you' re from Amsterdam, you have to smoke weed!') sloegen wij dat netjes af. De volgende dag gingen we als een speer door naar Turrialba, om daar de heftige rivier te bedwingen met een raftboot. Het scheen een van de beste plekken ter wereld te zijn, en dat geloof ik graag! Het was echt supergaaf. Een paar keer bijna de boot uitgedonderd, Jeroen bijna meesleurend, maar ik bleef binnenboord. Pfieuw! We werden alle kanten op geklotst en er werd regelmatig ' get down!' door onze stuurman geschreeuwd, om de hoge golven te bedwingen. Een dikke kick! Een nachtje geslapen in Turrialba en toen hup naar Tortuguero. Dit is een afgelegen stadje (niet bereikbaar via de weg, maar door boot) aan de caribische kust. De hele dag gebust, gezeten, gewacht en gehobbeld, waarna we bij het bootje kwamen. Die leidde ons soepel door de rivieren van dit mooie gebied en zette ons veilig aan wal. Die avond gezellig met wat Nederlandse backpackers gegeten en toen begon onze volgende tour alweer. Schildpadden zoeken! Tortuguero is een van de weinige plekken op de wereld waar de leatherbackturtle eieren legt. Nou die wilde wij wel zien natuurlijk. Het was een wilde gok, want het seizoen van dat beest was eigenlijk al ten einde. Na een uur in het pikkedonker achter een soort hobbit gewandeld (het was meer rennen) te hebben over de beach, zagen we in de verte een lichtje naar ons seinen. Dit was blijkbaar goed nieuws, want onze leidster verhoogde het tempo nog wat. Zwetend en hijgend kwamen we bij de plek van het lichtje en wat lag daar in het zand... een leatherbackturtle. Een gigantisch, prehistorisch beest van ongeveer 1.80 meter lang en een dikke meter breed lag daar haar eieren te leggen. We konden er mooi omheen staan en het dier werd met infrarood lights beschenen, aangezien we geen infrarood camera's hadden mochten we helaas heen foto's nemen. Na de legging, begroef ze de eieren met haar grote poten met zand, wat erg gestructureerd gebeurde. Nu maar hopen dat haar kindjes het overleven, want dat schijnt maar 10% te zijn. Na het gedoe schoof ze zichzelf terug naar de zee en weg was ze. Heel mooi om te zien! We liepen in een wat rustigere pas terug en tevreden viel ik in slaap, om de volgende ochtend weer om 05:00 naast mijn bedje te staan! We zijn lekker op dreef. We hebben een kanotocht gemaakt in de vroege ochtend, waarbij we over de mooie rivieren voeren. Vogels, heel veel vogels, gezien en kaaimannen! Die zijn niet zo groot als krokodillen, maar ze lijken er toch echt op. Ook de aapjes slingerden weer boven ons hoofd en maakten angstaanjagende geluiden. Gelukkig hebben ze nog geen poep gegooid, want dat doen ze! Die middag ook nog even de golven bedwongen met het board van Tom, maar het was zo ondiep dat ik niet meer durfde met al die boards die al gesneuveld zijn. Na deze vele belevenissen in het Parque National Tortoguero, besloten we om onze reis voort te zetten.

We namen deze keer een shuttlebus, je betaalt wat, maar binnen een paar uur waren we op onze volgende spot genaamd La Fortuna. Dit stadje ligt naast de vulkaan Arenal, een van de tien meest actieve vulkanen ter wereld. Toen we er toch waren hebben we maar meteen een tour geboekt voor die avond. Zonder avondmaal en rust, hop het busje in! Vanaf een mooi plekje hebben we kunnen staren naar de lava die uit de vulkaan stroomde, heel bijzonder. Het droop in banen naar beneden en spreidde zich zo uit. Supermooi! Vervolgens een plons genomen in een warm bad, met water dat van de vulkaan kwam. Een natuurlijke poel tussen de bomen, ultiem relaxt was dat. De dag erna hebben we gehiked naar een waterval, 5 km heen en 5 km terug. Ik had de mannen zover gekregen om mee te gaan, maar het was nogal een domper. De taxi's reden langs ons omhoog, net zoals de tourbussen vol met schreeuwende ('ooohhhh myyyy godddd!') Amerikanen, en we werden ingehaald door luie mensen die op een paard omhoog sjokten. Boven aangekomen kwamen we erachter dat we 10 dollar entree moesten betalen, wat we niet bij ons hadden! Ik heb mijn lieve gezicht nog opgezet, maar dit mocht niet baten. Balen! Dus weer 5 km terug, over het asfalt, heerlijk. Een voordeel: we kwamen erachter dat er vlak bij ons hostel een mooie (gratis) poel was, ook met waterval! Lekker aan liaan het water geplonst en de verkoeling opgezocht. Die avond kwamen we weer dezelfde Nederlanders tegen uit Tortuguero en weer gezellig gegeten. Filmavondje gehouden, relaxt!

Vanaochtend hebben we de bus gepakt en zijn we na een dag bussen aangekomen in Monte Verde, een toeristisch stadje in de bergen. Hier gaan we morgen een Canopytour doen! Dit houdt in dat je als een ware Tarzan van boomtop naar boomtop kan slingeren, wat me wel wat lijkt! Lekker tussen de aapjes spelen.

En nog erg goed nieuws: Suus komt terug! Ze komt over twee dagen aan, echt leuk dat we weer compleet zijn straks. The Magic Four!

Nu zal ik nog wat foto's proberen erop te zetten, als ik nog fotoruimte heb........

Over iets meer dan twee weken fiets ik weer rond in Nederland en eet ik ontbijtkoek en yoghurt met musli. Raar, maar waar!

Dikke kus!

David tot Bocas del Toro

Ha chicko's y chicka's!

Hoe is het in Hollanda? Alles muy bien?

Ik zal jullie weer even kort updaten van wat ik hier allemaal beleef. Ten eerste iets minderleuks, namelijk dat Suus vervroegdnaar huis moest. Dat was even een tegenvaller. Vet balen en heel raar na vijf maanden met zn vieren te zijn! We missen haar echt. Nu zit ik dus opgescheept met de mannen!Maar dit gaat wel goed hoor, ik red me wel

p.s.op dit moment heeft Tommie de camera waardoor ik weer geen foto's op de sitekan zetten. Bummer! Ckeck mijn links voor Tom en Jeroen's site voor een paar foto's en een kleine impressie

Panama City tot David

Hola amigos y amigas!

Even snel een berichtje vanuit de stad David, in Panama. Ik zal bij het begin beginnen.

De reis vanaf Curacao tot Panama verliep vlekkeloos, we waren er zo. Vanuit het vliegtuig zag Panama er al veelbelovend uit, groen, heeel veel groen, bergen en nog meer groen tropisch regenwoud. We kwam aan op de airport en we schrokken ons een hoedje. Allemaal mensen met mondkapjes om! Ojee! Gelukkig was dit alleen op het vliegveld en volgens een secruritygast, hij praatte vet lastig door die kap, hoefden we ons geen zorgen te maken in Panama. Pfieuw, geen rare griepen voor ons. Hoop ik. We zijn een paar nachten in Panama City gebleven, een gigantische stad met hoge gebouwen die overal bovenuit torenen. Vooral vanuit Casco Viejo, het oudste deel van de stad, een erg mooie skyline gezien. Natuurlijk het Panama Kanaal bezocht, niet erg boeiend, maar wel grote schepen door zo´n klein gangetje. Stiekem het museum binnen gesneakt en wat info meegepikt. Leuk! Het regende dat het goot, het is regen seizoen. Lekker! Nu is wel alles mooi groen, dat is wel mooi meegenomen. De city hadden we snel gezien en we waren klaar voor wat natuursnuiven. We gingen met een bus, buslijnen zijn perfect geregeld in dit land, naar El Valle, een dorpje in de bergen, in de krater van een oude vulkaan. We sliepen op een camping bij een rastavent (Swami), met dreads tot zn billen. Het heette Swami´s Yogacamping, maar we hebben niet geyogaed. Wel in een tent gerslapen met een te kleine matras en enge spinnen, dat was cosy! De dag erna La Indiana Dormida (de slapende indiaan) beklommen, waarvan we een mooi uitzicht hadden op de krater en het dorpje. De mannen trokken al die natuur niet meer, dus gingen we als ware reizigers weer verder. Op naar de eerste surfspot: ElPalmar inSan Carlos. We slapen bij echte surfdudes, in elke zin kwam ongeveer drie keer het woord ´dude´ voor. In de zin van: ´ Hey dude, where´s my board dude, huh dude.´ Zoiets. Wel lachen! Ook gesurfd, maar de golven waren niet ideaal. Suus en ik zijn toen verder gegaan en een nachtje in Chitre geslapen, een klein stadje met veel locals. Sowieso is Panama absoluut niet toeristisch. De mensen staren je vaak aan, kijken soms wat argwanend maar zijn erg vriendelijk. Hier worden we ook wel gringo´s genoemd, wat vriendelijk bedoeld is. Vanaf Chitre naar een erg mooi afgelegen plekje gegaan, Playa Venaou. Dit is een surfplek, waar niets anders is dan de zee, het strand, een plek om te slapen en een restaurant dat drie keer per dag hetzelfde voorschotelt. Rijst met kip of vis. De golven waren hier huge, zo´n drie meter, wat voor mij en mijn boardjetoch echt te groot is. Een aantal keer flink gespoeld en door elkaar gehaald, waardoor ik toch maar voor de kleine golfjes ben gegaan. Het was daar echt een plaatje. De bush, het groene regenwoud begon meteen na het strand. Supermooi. Door die monsters van golven zijn we weer verder gegaan, naar het volgende surfersplekje, de nummer in van Panama: Santa Catalina. We surfen wat af hier! Hier waren de golven goed en hebben we flink wat uurtjes in de zee gedobberd. Heel leuk! Dit was een paar dagen geleden en gisteren hebben we het eiland wat vlak bij ligt, Isla Coiba bezocht. Dit was een trip van een dag, een uur bootreis (lang leve de reispilletjes) en snorkelen op twee verschillende spots. Haaien gezien! Oeh, dat vond ik echt spannend. Ze waren ongeveer een meter lang en zagen er echt uit als een haai, brrr. White tip sharks heten ze. Gelukkig heb ik mijn armen en benen nog, wel gaaf om ze te zien! Ook twee grote zeeschilpadden en heel veel mooie vissen gezien.

Tot nu toe vind ik Panama erg mooi, de natuur is gaaf en de mensen zijn erg vriendelijk. Het spaans is soms wat lastig, maar met het beetje kennis van Papiamentu komen we er wel. En we hebben onze handen en voeten nog! Het is ook echt een goed land om te reizen, weinig criminaliteit, goede bussen en alles is ook erg goedkoop. Voor een paar dollar heb je een avondmaal. Morgen gaan we naar Punta Burica, een afgelegen plek in de bush. Het schijnt al een avontuur te zijn om daar te komen door het regenwoud, dus ik ben benieuwd! Hierna komt de populairste spot van Panama: de eilandengroep van Bocas del Toro aan de caribische kust. Dan op naar Costa Rica! Wiehoe!

Ik ben aan het genieten, ontmoet veel andere backpackers en heb het goed!

Een dikke kus voor jullie!

Liefs, Roos

p.s. sorry dat ik nog geen foto´s heb, geen tijd meer! Op de site´s van Jeroen en Tom staan een aantal foto´s en zelfs een filmpje (zelf nog niet gezien), check mijn links voor hun site!

Bonaire i ayo dushi Korsow!

Ha lieverds!

Hoe gaat het in Nederland? Al lekker aan het opwarmen daar?

Ik wil weer even mijn belevenissen met jullie delen, die vooral over het immens rustige eiland Bonaire zullen gaan.

Vorig weekend zijn Suus en ik op het vliegtuig gestapt (wat een luxe he, niet normaal!) richting Bonaire. Grappig om te beseffen dat het vliegtuig als een soort pendeldienst wordt ingezet. In plaats van een busje, bizar. Bij de Curaçaose douane ging het even bijna mis. Ik liep met mijn brave hoofd langs door het poortje heen en leverde mijn tas in voor een grondige scan. Uiteraard met alle vertrouwen. Opeens zegt de douanevent dat hij mijn tas wel even van dichterbij wil bekijken. Dat vond ik prima en hij mestte mijn tas uit, die natuurlijk vol met zooi zat. Hij bleef maar graven en op de bodem vond hij wat hij zocht. Een mes! Jeetje, dat was niet de bedoeling. Maar gelukkig kwam ik er met een rood hoofd en een vriendelijke glimlach vanaf. We begonnen de reis dus al goed en hadden meteen de slappe lach. We vlogen in een klein vliegtuigje, waarvan ik even betwijfelde of die wel in de lucht zou blijven. Zeker na het aanzicht van wat forse Antillianen die dezelfde kant op bleken te gaan als wij. Gelukkig kon het ding ons houden. De, ietwat misselijkmakende, vlucht bestond alleen uit het opstijgen en dalen, waarna we dus al snel voet op een nieuw eiland zetten. Zo dichtbij! Echt bizar. Eenmaal door de douane gekomen, wat wel vlekkeloos verliep, stond er een vriendelijk ogende man ons op te wachten. Op zijn bordje stond Susana Kiwit, waar dus niets van klopte, maar dat was niet erg. Het was onze autoverhuurman, die ons netjes kwam ophalen. Dat kwam even goed uit! We werden meegenomen en zagen toen onze prachtige bak staan. Het was een pick-up, een superstoere. We voelden ons echte gave chicks, rijdend in dat ding. Het had een open bak aan de achterkant, waar we de eerste dagen om de beurt in gingen staan. Dat mag daar, waar wij dan natuurlijk gebruik van maakten. Goed vasthouden, hard gillen en het kwijl tegenhouden wat langs je zwabberende wangetjes loopt. Heel vet!

De eerste dag hebben Suus en ik het eiland verkend en een slaapplaats gezocht en gevonden. We kregen een tip van onze autoverhuurman, die ons een nummer gaf van een vrouw die wat kamers verhuurde. Meteen gebeld en langs gereden. Ze liet ons eerst een donker hol zien, maar na wat doorvragen had ze ook nog een appartementje vrij. Deze was voorzien van meerdere kamers, grote keuken en relaxte badkamer. Dikke prima dus! Omdat ze ons zo lief en eerlijk vond (ja, echt!) en ze een zwak had voor studenten, mochten we voor dezelfde (lage) prijs daar slapen. Weer lekker diagonaal op een tweepersoonsbed, heerlijk.

Bonaire is compleet anders dan Curaçao. Veel rustiger, vriendelijker en meer natuur. Iedereen zwaait en lacht naar elkaar en er is bijna geen kip op straat. Wel veel wilde ezels trouwens, die het liefst een keer in onze auto wilden kruipen. Na wat duwen en gewoon wegrijden hebben we ze afgeschud. Bonaire was dus de ideale plek om even bij te komen van het drukke Curaçao. De hoofdstad van Bonaire, Kralendijk, bestaat trouwens ook ongeveer maar uit een straat, dat zegt al heel wat. De eerste avond zijn we op stap gegaan (poging gedaan tot), maar verder dan met drie locals kletsen kwamen we niet. Ook heel gezellig en weer eens wat anders dan die knettergave, vet kicke housefeesten van Curaçao. Na een heerlijke nacht werden we vroeg gewekt door twee hanen die een kraaigevecht hielden. Ieder aan een kant van het huis en wie het hardste kraaide had gewonnen. Er is uiteindelijk geen winnaar uitgekomen helaas, want ze kraaien even hard. Pfoe wat een lawaai, maar we waren wel meteen klaarwakker! Die dag kwam Laura, een vriendinnetje vanuit Curaçao ons vergezellen. Die hebben we opgehaald in onze stoere bak en zijn we richting de windsurfspot van Bonaire gereden. Onderweg kwamen we allerlei mooie dingen tegen. Zoutpannen, omgeven daar paars water, bizar om te zien. Ook kwamen we langs slavenhuisjes, waar de slaven vroeger met teveel mensen in moesten slapen. Daarna volgde een kitesurfstrandje, waar alle kitesurfers zich bevonden. Ze lieten mooie trics zien, waar we van hebben genoten vanaf de beach. Een gast vloog echt meters de lucht in, wat lijkt me dat gaaf! Kan ik eindelijk een keer echt vliegen, moet ik ook nog eens leren. Vervolgens kwamen we aan op een walhalla voor windsurfers. Strak, helderblauw water en overal surfers. Heel mooi plekje! Ik ben van mijn beginnersplankje overgestapt op een ‘echte' plank, wat wel lekker ging! Lekker zo hard mogelijk gaan, waardoor de blaren op mijn handen stonden. Na twee uur hard werken lagen we bij te komen op de kant en konden we staren naar een surfboy die zijn trucs even liet zien. Abnormaal, wat die kon met een plank en een zeil.

Die avond uitgeweest, er zou een party zijn in het City Café, inclusief DJ. Er waren wel dertig man ofzo! Lekker gedanst, ook salsa, en gek gedaan met een local. Vervolgens ging de party door in Little Havana, die bomvol stond met Nederlanders (40+) die aan het blèren waren op vreselijke Hollandse muziek. Even geprobeerd om in te haken, maar al snel de moed opgegeven. Wel grappig om te zien dat er ook locals volle bak meezongen. Wel gezellige bende! Weer lekker getukt en de volgende morgen werden we weer fris en fruitig wakker door onze vrienden de hanen. Die dag hebben we door het nationaal park Washington Slagbaai gereden, mooie zandweggetjes en goede views. Uiteindelijk gestrand op een erg mooie snorkelplek. Het leek wel alsof we aan het duiken waren, zo mooi! Bijzondere tropische vissen gezien en ook het koraal was om over naar huis te schrijven. Die avond hebben we lekker rustig aangedaan, gekletst en een boekje gelezen. Ultiem vakantiegevoel! De volgende dag, toen was het alweer zondag, zijn we naar een plek gegaan om te kayakken door de mangrove. Dit was het plan, maar dit is wat anders verlopen. Het was namelijk zondag, waardoor er geen gids aanwezig was. De verhuurder had trouwens wel beloofd om ons te komen zoeken als we lang niet terug kwamen, een hele geruststelling haha! Dan maar als echte avonturiers alleen op pad! Na drie kwartier zwoegen kwamen we aan de overkant van het meer uit, waar we hoopten een ingang te vinden in de bush. Ons plan viel in duigen, want het was dicht bebost en er was geen mogelijkheid om daar doorheen te komen. We hebben nog een tijdje gedobberd en geprobeerd een gat in te duiken, wat geen succes was. Ik zag overal spinnenwebben om me heen, gelukkig zonder achtpotige monsters erin, en ik werd meteen lek gestoken door alle zoemende muggen. Als een haas weer dat bos uit en de terugweg maar ingezet. Deze was nog wat pittiger, namelijk tegen de wind in. Wel lekker fanatiek en moe maar voldaan kwamen we weer, met wat zeebenen, aan wal. Die middag wat aangerommeld en daar zaten we weer op het vliegveld! De terugreis duurde wederom niet lang, welgeteld een appel eten lang. Als je het een beetje rustig doet. Bonaire was dus mooi, genieten geblazen.

Mijn avonturen houden niet op, want deze zaterdag vliegen we naar Panama City! Ik heb er zoveel zin in! Kan niet wachten. Vanuit Panama City backpacken we naar het noorden, door naar Costa Rica en anderhalve maand later vliegen we vanaf San Jose terug naar Curaçao. Daar zijn we dan nog vier dagen voordat we weer naar Nederland vliegen. Deze week zijn we stage aan het afsluiten en ons aan het verdiepen in de mooie landen die we gaan zien. We willen gaan golfsurfen, schildpadden een handje helpen, snorkelen, oerwouden in trekken, aan kabelbanen van boom tot boom vliegen, nog werkende vulkanen beklimmen, de eilandengroep Bocos del Toro bekijken en nog veel meer. Dit alles met onze backpack en bergschoentjes (of slippers) aan. Tijdens deze reis zal ik jullie proberen op de hoogte houden, door een keer een internetcafé op te zoeken. Ik kan natuurlijk niets beloven, maar ik ga zeker mijn best doen! Nu ga ik nog maar eens kritisch mijn klerenkast bestuderen om uit te vogelen wat nou wel en niet mee mag. Hmm, lastig. Wel heerlijk om even zo basic te leven, ben benieuwd.

Het is wel vreemd om afscheid te nemen van Curaçao. Ondanks dat ik hier niet zou willen wonen, heb ik het hier wel heel mooi gehad. Ik zal vooral de zee en het fijne zonnetje missen, waar ik hier elke dag van kon genieten. Het leven is hier mooi en daar ga ik de laatste dagen nog even driedubbel van genieten!

Lievelingen, nog anderhalve maand en dan ben ik er weer! Jeetje wat snel al.

Ayo met de banjo en een dikke kus voor jullie!

Xxx Roos

Hopi te vertellen!

Lieve lieverds,

Al bijgekomen van alle feesten?

Oh oh oh! Ik heb het toch weer voor elkaar gekregen om een lange tijd niets van me te laten horen, op de site althans. Tijd voor een gloedjenieuwe update dus!

Komt ie:

Stage loopt al weer tegen het einde, het gaat nu ongelofelijk snel. Deze week en volgende week geven we de laatste therapieën, waarna we de cliënten gaan verlaten. Dat wordt krokodillentranen en dweilen met de kraan open, zo erg zullen ze ons missen. Dat valt natuurlijk allemaal wel mee, maar de meeste cliënten zijn wel blij met ons! Dat is maar goed ook, want daar doen we het (deels) voor.

Afscheid nemen van de cliënten wordt wel raar. Je ziet ze waarschijnlijk nooit meer en weet niet hoe ze er over tien jaar bijlopen. Of ik moet nog een keertje terugkomen, ook geen grote straf. Ik heb wel gemerkt dat wonen op dit eiland geen droom van me is. Voor deze maanden is het prima (oeh klinkt verwend), maar langer is niet nodig. Dit is dus precies goed!

Drie weken geleden zijn mijn ouders op bezoek gekomen en een weekje later ook mijn lieve zusje. Mijn ouders bleven 11 dagen, wat door een bijna-ramp 13 dagen werd, en mijn zusje 8 daagjes. Ik heb geprobeerd ze in die dagen alle hoeken en gaten van het eiland te laten zien, wat aardig gelukt is. Wat voor mij nog een voordeel was is dat ik een aantal nachtjes diagonaal in een big ass bed heb mogen tukken, in de..... airco! Eindelijk kon ik mezelf weer verstoppen onder de dekens zonder ze weer zwetend van me af te gooien! Wat een genot. Daarnaast was het echt superleuk om mijn ouders weer te zien. Lekker bijgekletst en het was vooral leuk om ze te laten zien waar ik me al drie maanden goed vermaakte. Na een weekje gezellig met z'n drieën dingen te doen (strandjes, Christoffelberg beklimmen, film op Mambo kijken, lekker lezen en de oudste boom van Curacao bekijken) kwam Sanne langs, wat ik pas twee weken van te voren wist. Aan de telefoon hebben samen we de bende bij elkaar gegild toen ze me het goede nieuws verkondigde, tot rare blikken van de schoonmaakster toe. Sanne's eerste dag begon goed, ze mocht namelijk meteen aan de snorkel met dolfijnen! Mijn vader wilde me altijd al zwemmen met dolfijnen cadeau geven voor mijn verjaardag, wat nu eindelijk gelukt is. En ook nog eens snorkelen, dan zie je dus veel meer! Het was echt heel gaaf, we hadden een half uur en een aantal dolfijnen tot onze beschikking. We konden met ze mee flipperen boven water maar ook onder water duiken, waardoor ze ook mee naar beneden gingen om zich daar verder te laten aaien. Ze voelden heel glad en sterk aan, èèn grote spiermassa. Ik had al meteen een lievelingsdolfijn die heel lang bij me bleef. Hij leek echt te genieten, hij kneep af en toe zijn oogjes dicht van genot. Ik hoorde ‘m nog net niet knorren. Als ik ophield met aaien kwam hij dichter bij me om aan te geven dat ik door moest gaan. Heel bijzonder en gelukkig staat dit allemaal op film zodat ik het nog honderden keren kan herbeleven!

Mijn ouders wilde vertrekken op Koninginnedag, maar dit verliep helaas niet helemaal soepel. Ze waren een kwartiertje in de lucht toen er een kortsluiting ontstond en er een brandje was in het vliegtuig. Er startte een noodprocedure voor de zekerheid, want het brandje was al geblust door een oplettende stewardess. Ze moesten omkeren en zo (be)landden mijn ouders weer op Curacao! Ze waren heel erg geschrokken en waren blij dat ze weer veilig met beide benen op het eiland stonden. En Sanne en ik ook! Pfieuw, wat een eng verhaal. Ze werden onder gebracht in het Valk hotel in Punda, wat allemaal prima geregeld was. Daar hadden ze trouwens zo'n zacht big ass bed, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Maargoed, dat ter zijde. Ze hadden dus twee extra daagjes, maar dat was natuurlijk allemaal een beetje vreemd. Uiteindelijk, om jullie gerust te stellen, zijn ze veilig thuis aangekomen. En mijn zusje een paar dagen later ook. Pfoe!

Koninginnedag was ook vreemd om mee te maken hier. Iedereen uiteraard verkleed in het oranje, inclusief de Antillianen! Dat zag er toch wat vreemd uit. Er was een party met DJ in Punda, waar iedereen (vooral NL'ers) losging. Er stond een Heineken biertent bij en wanneer ik om me heen keek had ik even het idee dat ik in Nederland was! Maar dan wat warmer uiteraard. Mooi feestje! Hier is gelukkig geen ramp gebeurd, maar wel een rotverhaal vanuit jullie Koninginnedag.

Voordat mijn ouders kwamen zijn we met de familie van Susanne die hier waren, naar Klein Curacao geweest. Dit is een klein eilandje met minder dan niets erop. Een vlak stuk land, wit strand, helderblauwe zee, een vuurtoren en een wrakschip. Dus wel wat, maar niet veel. Knettertje tropisch! Jammer dat de reis ernaartoe wat minder soepel verliep. De boottocht duurde twee uur, waar ik het anderhalf uur heb volgehouden om niet kotsend over de reling te hangen. Ik heb niets ander dan de horizon gezien, want dan word je het minst misselijk. Zeggen ze. Na anderhalf uur werd mij hoekje het kotshoekje, want iedereen om me heen hing over de reling. Na dat allemaal aanschouwd te hebben hield ook mijn maag ermee op en ik moest er ook aan geloven. Wat voelde ik me belabberd zeg, ongelofelijk. Gelukkig was er al snel (gevoelsmatig uuuuuren later) land in zicht en mocht ik op een ander lekker wiebelbootje richting het mini-eiland. Daar ben ik op mijn rug gaan liggen, hopend dat ook voor mij de regel geldt dat als je een voet op land zet, alle misselijkheid in een keer over is. Niet dus, een paar uur later wel. Ook prima! Toen heb ik mezelf gedwongen om een snorkelduik te nemen in het water, omdat er een zeeschildpadje gespot was. Die moest ik zien, misselijk of niet! Het duurde niet lang en daar was ie dan. Een ontzettend mooi beestje zweefde in alle rust door het water en wij konden hem mooi bekijken. Af en toe kwam hij boven om lucht te happen, dan zag je een mooi kopje boven het water uitsteken, en dan ging hij weer verder met zijn ‘vlucht'. Het leek echt meer op vliegen dan op zwemmen, heel gaaf!

Vanaf dat moment ben ik een beetje verliefd geworden op die creaties van de natuur. Op een ander strandje, gewoon weer op Curacao, Playa Lagun, zwemmen er redelijk veel. Suus, Sanne en ik hebben er laatst vier gezien! Ze waren lichtbruin en hadden donkerbruine vlekken op hun lijf/schild/kop. Ze waren ook niet bepaald schuw. Ik zwom het water uit, gelukkig nog met mijn stoere bril op mijn kop, en knalde bijna op zo'n beest! Dat was even spannend, ik dacht dat ie me ging bijten (dat doen ze!), maar ik was niet angstaanjagend of lekker genoeg. Hij zwom onder me door en ik heb ‘m mooi nog wat metertjes kunnen volgen. Vet gaaf!

Over naar de dans der dansen: salsa! Lovely. Suus en ik hebben onszelf naar een hoger niveau getild, niveau 3+! Hoppa! We hebben maar meteen niveau 3 overgeslagen, want er waren niet genoeg geïnteresseerden. We kunnen prima meekomen met de rest, met af en toe wat struikelen, oeps sorry's, oooh zooo's, enz. We leren nu dus vollop. ‘Binnenkort' komt er een filmpje van onze les op de site.

Het windsurfen gaat ook z'n gangetje, ben nu overgestapt naar een kleiner bord en een groter zeil. Ga dus lekker hard en heb zelfs al even ‘geplaneerd' (voor de kenners)! Nu nog verder oefenen met omdraaien, want rechtdoor gaat prima maar je moet ook weer terug! Aan de bak dus met gijpen, overstaggaan en dat soort fratsen. Leuk!

Nog een nieuwtje: Suus en ik gaan vier welverdiende dagen naar Bonaire! Vier dagen relaxen, windsurfen, schilpadden zoeken en leuke dingen doen. We vertrekken de 14^e al!

We hebben onze tickets naar Panama en Costa Rica na heel wat gedoe eindelijk geboekt, het staat nu echt vast! Lekker met een backpack op onze rug op pad, superveel zin in! We horen al veel goede verhalen van mensen die zijn geweest, dus het begint steeds meer te kriebelen. Hopen dat de Mexicaanse griep daar voorbij waait (of iets dergelijks) en anders doen we wel een kapje op!

Ik ben nu ontzettend mijn schoolwerk aan het uitstellen, oftewel ik vertoon uitstelgedrag en studieontwijkend gedrag. Niet normaal. Dus ik houd er weer mee op, ik pak mezelf bij elkaar en ik begin NU aan mijn stageverslag! Onee, eerst nog wat foto's voor jullie fixen! Het houdt niet op, maar het is zo leukJ

Lievelingen, ik ben vast de helft vergeten, maar dat komt dan nog!

Ayo!!

Liefs xxxxx Roos

Op de helft!

Hallo lievelingen,

Alles kids? Hier wel!

Het is weer een aantal weken geleden dat ik een verhaal heb geschreven, maar dedagen vliegen hier voorbij. Ik sta op en voordat ik het weet lig ik alweer gebroken maar gelukkig in mijnmet een diepe kuil gesierde bedje. Er zijn raar genoeg al twee maanden voorbij, wat tot het logische gevolg heeft dat er nog maar twee over zijn. Met onze fantastische reis daarna nog als afsluiter. Ik moet zeggen dat ik sta te trappelen om op reis te gaan! Kan niet wachten, maar dat zal toch nog even moeten. Gelukkig heb ik het hier lang niet slecht, waar ik nu meer over zal vertellen.

Ik zal, tradiegetrouw, eerst wat vertellen over mijn bezigheden op de Capriles Kliniek, waar zoals altijd veel te beleven valt. Susanne en ik hebben al een aantal weken een flinke structuur in onze stagedagen zitten. Dat lijkt op dit eiland onmogelijk, maar we hebben het toch voor elkaar gekregen! We hebben nuzes groepen onder onze hoede, die we samen draaien. Daarnaast hebben we beide een individuele client, wat ik nog eenechte uitdaging vind.De groepen lopen allen soepel. We hebben onder andere eenmannengroep die bestaat uit acht volwassen mannen. Deze mannen hebben bijna allemaal schizofrenie met daarbij een verslaving en sommigen hebben ook nog eens een delict gepleegd. Het geeft toch wel een kick als je daar als tweedames even staat uit te leggen wat ze moeten doen. En ze luisteren nog ook! Nahhhh!
Verder hebben we onder anderenog eencrisisgroep, die elke week dus ook verandert. Er komenvaak nieuwe clienten bij, wat de therapie soms lastig maakt. Toch gaat het heel goed!Wemerken dat we veel clienten kunnen aansteken met ons enthiousiasme, dat is wel leuk om te merken. De hele dagzwaaien we naar alle clienten die vaak nog twee keer zo hard terug zwaaien. Heel fijn omzo gewaardeerd te worden!
Er gebeuren ook nograre dingen op stage.Laatst liep er een mannelijke client in zijn blote jeweetwel rond, waarschijnlijk in een psychose, waardoor we even niet wisten waar we moesten kijken! Ook hebben een aantal clienten een somatoforme stoornis, wat inhoudt dat ze denken dat ze ergens pijn hebben, maar dat dit in werkelijkheid niet het geval is.Laatst greep er een clientnaar haar hart enkreunde van de pijn, dat is toch wel even schrikken.Moeilijk om voor te stellen dat diepijn er waarschijnlijk niet is en geen lichamelijke oorzaak heeft.Soms lopen we ook nog tegenhet cultuurverschil aan tussen Nederland enCuracao. De man is hier redelijk bazigen dominant, wat wij als geemancipeerde vrouwen soms lastig vinden. Bij een groep komt bijvoorbeeld vaak een mannelijke begeleider mee, die de eerste keer flink de therapie verstoorde met zijn gedrag.Hij maakteeen client belachelijk, omdat hij ' het niet goed deed' en zette hem zelfs uit de oefening! Wij stonden machteloos toe te kijken enwisten niet goed hoe we moesten reageren.Heel bizar was het! Gelukkig hebben we dit opgelost en hebben we er nu minderlast van. Tegen dat soort dingen lopen we dus zo af en toe aan,maar dat houdt het wel interessant!

Afgelopen week zijn we ook bij de Blenchischool geweest, waar onder andere autistische kinderen naar school gaan. Wij betwijfelen af en toe nog of de diagnoses allemaal kloppen, maar dat terzijde. We hebben vier autistische kids onder onze hoede, die we maar voor de rust (druk joh!) even hebben gesplitst in twee groepjes van twee. Het zijn echt lieve kinderen waar we graag onze vrije vrijdag voor opofferen! Het is heerlijk op een speelse manier therapie te geven. Ze spreken wel alleen Papiamentu, maar zelfs dat is al wat meer koek en ei. We kunnen de basiszinnetjes nu wel, waardoorze ons goed begrijpen. Soms kijkenze je met grote vragende ogen aan en dan heb je gelukkig altijd nog het voordoen. Dat werkt altijd. We kunnen dus nu zelf ook lekker een uurtje spelen op vrijdag! Dat is nooit weg.

Stage is dus serieuseboel, maar er blijft genoeg tijd over om de beest uit te hangen!Met mijn housemoves (jahaa de shuffle oefen ik ook nog jejocasper!)zit het wel snor. Voor de kenners: Laatst was DJ Roog er, helemaal uit mijn dak gegaan. Het dak vloog er nog net niet af, maar als die erop had gezeten was dat wel gebeurd! Vanavonddraait Ricky Rivaro op Mambo Beach, waar ik mijn mijn voetjes in het zandvan de beats ga genieten. Mijn roomies gaan niet mee, maar heb met een gezellige andere groep afgesproken. Wordt weercrazy house!

Het salsadansen gaat ook lekker. Susanne en ik (Jeroen heeft even een'pauze') gaan steeds meer vooruit en krijgen onderhand een beetje swung (of swing).Level twee hebben we al bijna doorstaan en dan is het tijd voor Level drie!Weer voor de kenners (Suus?) , of om even een indruk te krijgen van demoeilijke termen die over de dansvloer geschreeuwd worden tijdens de les:Oefenstof: crossbodylead, crossbodyturn, sholderhold, sholdercheck, number 1, number 4 (dietwee hoor ik in mijn slaap nog), spotturn, loop-flip-flip-pivot, tingeling, zetta, zetta-advanced, groet de buurman!, groet de andere buurman!, rondje, rondje met sprong, halve maan, basic, enz. enz. enz. enz.....Waarschijnlijk niet te begrijpen deze codetaal, maar het gaat om het idee!

Elke week werken we ons in het zweet (ja echt!) tijdens de les en we worden gedraaid totdat we dol worden.Ter verduidelijking: Als we een aantal keer gedraaid zijn door de vent, moet de man de vrouw 'neutraliseren' door even samen de andere kant op te draaien. Heel fijn! Ik ben er dus achter gekomen dat de rol van vrouw binnen salsadansen niet meer is dan heeeeel veel draaien! Aan het einde van de les val ik altijd om als ik ook maar een halve draai hoef te maken,totaal de kluts kwijt. Moetmijn danspartner van die avond dan gelukkig hartelijk om lachen.

We hebben ook nog wat culturele uitstapjes gedaan, waar ik jullie niet teveel mee zal vervelen. Omdat ik vind dat de kapper hier ook bij cultureel hoort, zal ik daar eens iets over vertellen. Ik wilde graag een nieuwe coupe en na een zoektocht belandde ik bij een antilliaanse kapper. Wel een hippe dus ik dacht dat zit wel goed! Niet dus. Tijdens het knippen kroop ik steeds dieper weg in mijn stoeltje en ik keek Suus af en toe vragend aan. Ze keek vervolgens geshockt terug, waardoor ik zeker wist dat het foute boel was. Er is een flink stuk af! Toen ik naar buiten liep voelde ik de wind wel weer lekker langs mijn nek waaien. Dat is weer een voordeel! Gelukkig kan ik het net in een staartje proppen, dus wees niet gevreesd. Voor diegene die daarvoor vreesden.

Suus en ik hebben af en toe een vrouwendag of een vrouwenavond. De mannen hebben dit ook wel eens (een mannenavond dan natuurlijk), wat ons ook wel wat leek! Afgelopen woensdag hebben we een gezellige avond gehad in het TMF café. Klinkt uber Hollands, en dat is het ook! Elke woensdag is het karaoke night, waar ik persoonlijk een redelijke hekel aan heb. Maaar het was vrouwenavond dus hebben wij ook even onze keeltjes gesmeerd en een prachtig liedje gezongen. En wel kedeng-kedeng van onze Guus. Gelachen!! En je raad het nooit, Naijib Amhali was er ook en die moest ons weer even overtreffen met een vette beatbox impressie. Daar konden we niet tegenop, want hij is echt goed!

Nu ik hier toch ben, wil ik ook mijn duikbrevet gaan halen. Heel veel stagaires doen dat hier, het is lekker goedkoop! En het schijnt wel mooi te zijn:) Aangezien ik met zwemmen in de zee liever en vaker met mijn hoofd onder water dan boven water ben, is het wel wat voor mij. Ik ben alleen nog verkouden (stomme airco), waardoor ik het nog even moet uitstellen. Ik zit nu met een sjaal in ons kantoortje, zodat ik snel de onderwaterwereld kan gaan ontdekken.

Zoals jullie misschien wel gemerkt hebben gaat hier alles wel zijn gangetje. Het gaat ontzettend snel en ik heb niet eens tijd voor heimwee! Wel mis ik soms het fietsje en een lekker koude nacht waarbij je flink onder de dekens kan kruipen. Maar dat is dan ook alles! Goed teken dus.

Ik hoorde dat het bij jullie ook wat zomerser werd, mooi! Dan zijn jullie wat minder jaloers:)

Ik houd jullie, zoals altijd, weer op de hoogte! En dit keer zal ik proberen dat wat eerder te doen, wel zo leuk.

Geniet van het zonnetje! Dan doe ik dat ook!

Liefs en een kus,

Roos

p.s. voor een 'mannen' impressie van Curacao: check het filmpje op de sites van Tom en Jeroen!

Stage, carnaval en de rest

Halloallemaal!

Lekker carnaval gevierd? Lekker geskied/geboard?

Het is alweer even geleden dat ik mijn wilde avonturen op dit mooie eiland heb beschreven. Nou, daar komt nu verandering in!

Susanne en ik paraderen nog steeds als ware PMT'ers over het terein van de Capriles Kliniek. Soms voelt het alsof we geen stagaires zijn, maar al als vaktherapeuten aan het werk zijn. Dat is een fijn gevoel, om het even therapeutisch te verwoorden! Dit komt vooral doordat we geen PMT'er 'boven' ons hebben, waardoor we ook niemand zomaar kunnen volgen. Hierdoor moeten we alles, maar dan ook echt alles, zelf uitvinden en doen. Voor ons als fanatiekelingen is dat natuurlijk een uitdaging die we graag aangaan. Door al het harde werken, het informeren van personeel, het geven van presentaties, langsgaan bij afdelingen en nog eens langsgaan bij afdelingen, nog een keertje langsgaan bij afdelingen, voor de aller-aller-allerlaatste keer langsgaan bij alle afdelingen, carnaval vieren met collega's (en wat verdwaalde cliënten), na veel gezellige praatjes maken voordat je mag vragen wat je wil vragen, na compleet onderkoeld te raken in ons kantoor doorhet veletypwerk, konden we deze week toch echt beginnen met onze eerste groepen. Hè hè.
Dat wede eerste weken zoveel tijd in het promoten van ons vak hebben gestoken, heeft wel zijn vruchten afgeworpen. Alle afdelingen stormen op ons af met cliënten die het nodig hebben (wat wij vaak betwijfelen),waardoor we vaak ons druk bezette rooster erbij moeten pakken om bij sommige een teleurstellende blik te veroorzaken. Helaas, helaas, helaas. Natuurlijk doen we overal wat, dus ze komen niet te kort hoor.
Het moeilijkste van de therapiën is nog wel de taalbarriere, een aantal cliënten (gelukkig niet allemaal, pfieuw) spreken alleen maar Papiaments. Contact maken met deze mensen is dus wat lastiger. Gelukkig is er in elke groep wel weer een cliënt (al dan niet een bemoeierigebegeleider, pff) die het wil vertalen. Hopelijk wordtookwerkelijk datgene wat wij vertellen vertaald, dat is en blijft eengok:) Alhoewel wede taal al steeds meer onder de knie krijgen. Nouja een kleinbeetje onder de teen dan.
Daarkom ik zo op terug.Naast de groepen hebbenSuus en ik ook ieder een individuele cliënt. Deze weekhebben we daar een intake mee gehad en volgende week de eerstesessie. Wel spannend, maar dat wordt echtsuper leerzaam. Mijn cliënt spreekt Nederlands, maar Suus zal het in hetEngels moeten doen.Very exciting!
Daaaarnaast gaan we ook misschien een stop-denk-doe cursus aanbieden aankinderen met ADHD. We moeten nog even kijken of we dat allemaal gaan redden. Op vrijdag (onze Capriles-vrije dag)gaan we waarschijnlijk ook op de Blenchischool, eenbasisschool met voornamelijk autistische kids, aan een groepje PMT geven. Dit is alleen om te kijken of dit mogelijk is op die school, met vooruitblik opkomende stagaires die naar Curacao komen. Wehebben daar al een ochtendje gekeken,hele lieve kindjes.Ze spreken wel bijna allemaal alleen Papiaments, wat dus ook moeilijk communiceren was. Twee jochies die Engels spraken wilde me in de pauze Engelse les geven. Een van die twee jochies had zichzelf, door middel van de tv,Engels aangeleerd, echt bizar knap. Een talentje dus. We zaten gezellig met z'n drieën op een bankje, de twee jongetjes tegen me aangekropen, kijkend naar een boek met dieren erin.Het talentje kon alle dieren bij de Engelse naam noemen,abnormaal. Ik moestna zeggen wat hij zij en hij zei vervolgens steedsmet een piepstemmetje: 'very good!'.Heel schattig!

Nou genoeg over stage, we hebben namelijkeen drie daags weekend waarin ook genoeg gebeurd!Even voor de goede orde, de vermoedelijke zee-egel van een tijdje geleden, was waarschijnlijk geen zee-egel. Weet niet wat dan wel, maar sowieso een van de wonderen van de onderzeewereld van Curacao. Misschien een schorpioenvis. Ofzo.
Maargoed, geen last meer van gelukkig!

Verder gaan we elke woensdagbraaf met z'n vieren (met enige tegenzin) naar Papiamentse les. We krijgen het echtvan een vaag mens, niet te filmen. We hebben hettrouwens wel gefilmd geloof ik, volgt nog! Ze (het is een zij, waar we na enige tijd achter kwamen)geeft al jaren Papiamentse les en het lijkt alsof ze het tempo na elk jaar wat heeft opgevoerd. Mijn hersentjes kunnen het maar net bijhouden en na het uurtjeheb er minstens nog twee nodig om alles te verwerken. Dit komt misschien ook omdat ik mijn huiswerk niet doe. Misschien toch maar eens verstandig om er even naar te kijken. Al met al leren wehet wel, dus dat is gunstig!

Elke donderdag gaan we (Jeroen, Suus en ik) naar salsales, waar we net niveau 1 hebben afgesloten. Nu kunnen we een aantal basispassen en moves, die we al met mate durven te showen op de dansvloer. Nouja Suus en ik sleuren de soms tegenstribbelende Jeroen vaak mee, maar dit wil niet altijd lukken.Jeroen kan het trouwens super goed! (asje Joentje)
Volgende week gaan we, heel gedurfd, naar niveau 2. Oooeeeeh! Binnenkort zullen we onze kunsten eens op film zetten. Het is namelijkvrij moeilijk om uit te leggen hoe wij de sterren van de hemel dansen.

Afgelopendinsdag hebben weweer eens op een plank gestaan, een windsurfplank wel te verstaan. Er stond een fikse wind (naar mijn idee natuurlijk, Tomhad twee vingers in zijn neus) wat erg gaaf was!Het ging lekker en we hebben zelfs het water overgestoken naar deoverkant en terug. Onderwegzag ik een vage bult in het water, met een kopje ervoor. Het duurde even voordat ik besefte dat het wel eens een schilpad kon zijn. Voordat ik het goed en wel doorhad was hij alweer weg, maar volgens mij was heter wel een! Of ik ben aangestoken door mijn cliënten met hun hallucinaties. Hmm..
Het surfen ging in ieder geval goed en Tom was trots op ons!

Ik zou het bijnavergeten, maar we hebben de grootste hype vanCuracao meegemaakt: Carnaval! Dit feest is verdeeld over een aantal weken met parades. Er is een kinderparade een tienerparade en een grote parade (grande marsha). Omdat dat nog niet genoeg is zijn er ook meteen afscheidsparades van deze drie. Daarnaast zijn er ook overal carnavalsfeestenverspreid over het eiland. Ik moet zeggen dat ik het grootser had verwacht, maarhet was wel gezellig. De parades bestonden vooral uit grote vrachtwagens met gingantische boxen waarTumba muziek uit knalde, wat een soort ritmische en carribische teint heeft. Daarachter danst dan per vrachtwagen een groep mensen met perfect verzorgde outfits.In Nederland gaat het vooral om de aankleding van de wagens, in Curacao draait alles om de kostuums. Heel mooi om te zien. We hebben een aantal keer flink geswingd aan de rand van een optocht. Ook op stage was er een carnavalsparty, een dolle bende. Decollega's die normaal bloedserieus endoodstil achter hunbureau zitten,waren nu knetterhard aan het losgaan. We hebben de mannen meegenomen en die konden lekker tegen onze vrouwelijkecollega's aanschuren, vonden ze heerlijk.

Onze vriend Suahr van de CALO was voor twee weken op vakantie in Curacao bij zijn ouders. Heel leuk om hem hier te zien! We hebben gezellig samen gegeten, een complete bbq werd verzorgd door zijn ouders. Heel gastvrij en erg lieve mensen. Jammer dat Suus en ik geen salsadansje meer hebben kunnen doen met Suahr, want hij moest daarna al weer naar het koude Nederland. In Nederland gaan we weer een keerin zijn les dansen!

Het is weer een flinke story geworden, en dit zijn alleen maar de grote lijnen! Zoveel beleef ik hier dus, lovely.

Ik wil graag afsluiten met een mooie opmerking vanSuus: 'pfoe, het zweet staat op mijn zonnebril'

Ayo!

Veel liefs en een kus,

Roos