Ha lieverds!

Hoe gaat het in Nederland? Al lekker aan het opwarmen daar?

Ik wil weer even mijn belevenissen met jullie delen, die vooral over het immens rustige eiland Bonaire zullen gaan.

Vorig weekend zijn Suus en ik op het vliegtuig gestapt (wat een luxe he, niet normaal!) richting Bonaire. Grappig om te beseffen dat het vliegtuig als een soort pendeldienst wordt ingezet. In plaats van een busje, bizar. Bij de Curaçaose douane ging het even bijna mis. Ik liep met mijn brave hoofd langs door het poortje heen en leverde mijn tas in voor een grondige scan. Uiteraard met alle vertrouwen. Opeens zegt de douanevent dat hij mijn tas wel even van dichterbij wil bekijken. Dat vond ik prima en hij mestte mijn tas uit, die natuurlijk vol met zooi zat. Hij bleef maar graven en op de bodem vond hij wat hij zocht. Een mes! Jeetje, dat was niet de bedoeling. Maar gelukkig kwam ik er met een rood hoofd en een vriendelijke glimlach vanaf. We begonnen de reis dus al goed en hadden meteen de slappe lach. We vlogen in een klein vliegtuigje, waarvan ik even betwijfelde of die wel in de lucht zou blijven. Zeker na het aanzicht van wat forse Antillianen die dezelfde kant op bleken te gaan als wij. Gelukkig kon het ding ons houden. De, ietwat misselijkmakende, vlucht bestond alleen uit het opstijgen en dalen, waarna we dus al snel voet op een nieuw eiland zetten. Zo dichtbij! Echt bizar. Eenmaal door de douane gekomen, wat wel vlekkeloos verliep, stond er een vriendelijk ogende man ons op te wachten. Op zijn bordje stond Susana Kiwit, waar dus niets van klopte, maar dat was niet erg. Het was onze autoverhuurman, die ons netjes kwam ophalen. Dat kwam even goed uit! We werden meegenomen en zagen toen onze prachtige bak staan. Het was een pick-up, een superstoere. We voelden ons echte gave chicks, rijdend in dat ding. Het had een open bak aan de achterkant, waar we de eerste dagen om de beurt in gingen staan. Dat mag daar, waar wij dan natuurlijk gebruik van maakten. Goed vasthouden, hard gillen en het kwijl tegenhouden wat langs je zwabberende wangetjes loopt. Heel vet!

De eerste dag hebben Suus en ik het eiland verkend en een slaapplaats gezocht en gevonden. We kregen een tip van onze autoverhuurman, die ons een nummer gaf van een vrouw die wat kamers verhuurde. Meteen gebeld en langs gereden. Ze liet ons eerst een donker hol zien, maar na wat doorvragen had ze ook nog een appartementje vrij. Deze was voorzien van meerdere kamers, grote keuken en relaxte badkamer. Dikke prima dus! Omdat ze ons zo lief en eerlijk vond (ja, echt!) en ze een zwak had voor studenten, mochten we voor dezelfde (lage) prijs daar slapen. Weer lekker diagonaal op een tweepersoonsbed, heerlijk.

Bonaire is compleet anders dan Curaçao. Veel rustiger, vriendelijker en meer natuur. Iedereen zwaait en lacht naar elkaar en er is bijna geen kip op straat. Wel veel wilde ezels trouwens, die het liefst een keer in onze auto wilden kruipen. Na wat duwen en gewoon wegrijden hebben we ze afgeschud. Bonaire was dus de ideale plek om even bij te komen van het drukke Curaçao. De hoofdstad van Bonaire, Kralendijk, bestaat trouwens ook ongeveer maar uit een straat, dat zegt al heel wat. De eerste avond zijn we op stap gegaan (poging gedaan tot), maar verder dan met drie locals kletsen kwamen we niet. Ook heel gezellig en weer eens wat anders dan die knettergave, vet kicke housefeesten van Curaçao. Na een heerlijke nacht werden we vroeg gewekt door twee hanen die een kraaigevecht hielden. Ieder aan een kant van het huis en wie het hardste kraaide had gewonnen. Er is uiteindelijk geen winnaar uitgekomen helaas, want ze kraaien even hard. Pfoe wat een lawaai, maar we waren wel meteen klaarwakker! Die dag kwam Laura, een vriendinnetje vanuit Curaçao ons vergezellen. Die hebben we opgehaald in onze stoere bak en zijn we richting de windsurfspot van Bonaire gereden. Onderweg kwamen we allerlei mooie dingen tegen. Zoutpannen, omgeven daar paars water, bizar om te zien. Ook kwamen we langs slavenhuisjes, waar de slaven vroeger met teveel mensen in moesten slapen. Daarna volgde een kitesurfstrandje, waar alle kitesurfers zich bevonden. Ze lieten mooie trics zien, waar we van hebben genoten vanaf de beach. Een gast vloog echt meters de lucht in, wat lijkt me dat gaaf! Kan ik eindelijk een keer echt vliegen, moet ik ook nog eens leren. Vervolgens kwamen we aan op een walhalla voor windsurfers. Strak, helderblauw water en overal surfers. Heel mooi plekje! Ik ben van mijn beginnersplankje overgestapt op een ‘echte' plank, wat wel lekker ging! Lekker zo hard mogelijk gaan, waardoor de blaren op mijn handen stonden. Na twee uur hard werken lagen we bij te komen op de kant en konden we staren naar een surfboy die zijn trucs even liet zien. Abnormaal, wat die kon met een plank en een zeil.

Die avond uitgeweest, er zou een party zijn in het City Café, inclusief DJ. Er waren wel dertig man ofzo! Lekker gedanst, ook salsa, en gek gedaan met een local. Vervolgens ging de party door in Little Havana, die bomvol stond met Nederlanders (40+) die aan het blèren waren op vreselijke Hollandse muziek. Even geprobeerd om in te haken, maar al snel de moed opgegeven. Wel grappig om te zien dat er ook locals volle bak meezongen. Wel gezellige bende! Weer lekker getukt en de volgende morgen werden we weer fris en fruitig wakker door onze vrienden de hanen. Die dag hebben we door het nationaal park Washington Slagbaai gereden, mooie zandweggetjes en goede views. Uiteindelijk gestrand op een erg mooie snorkelplek. Het leek wel alsof we aan het duiken waren, zo mooi! Bijzondere tropische vissen gezien en ook het koraal was om over naar huis te schrijven. Die avond hebben we lekker rustig aangedaan, gekletst en een boekje gelezen. Ultiem vakantiegevoel! De volgende dag, toen was het alweer zondag, zijn we naar een plek gegaan om te kayakken door de mangrove. Dit was het plan, maar dit is wat anders verlopen. Het was namelijk zondag, waardoor er geen gids aanwezig was. De verhuurder had trouwens wel beloofd om ons te komen zoeken als we lang niet terug kwamen, een hele geruststelling haha! Dan maar als echte avonturiers alleen op pad! Na drie kwartier zwoegen kwamen we aan de overkant van het meer uit, waar we hoopten een ingang te vinden in de bush. Ons plan viel in duigen, want het was dicht bebost en er was geen mogelijkheid om daar doorheen te komen. We hebben nog een tijdje gedobberd en geprobeerd een gat in te duiken, wat geen succes was. Ik zag overal spinnenwebben om me heen, gelukkig zonder achtpotige monsters erin, en ik werd meteen lek gestoken door alle zoemende muggen. Als een haas weer dat bos uit en de terugweg maar ingezet. Deze was nog wat pittiger, namelijk tegen de wind in. Wel lekker fanatiek en moe maar voldaan kwamen we weer, met wat zeebenen, aan wal. Die middag wat aangerommeld en daar zaten we weer op het vliegveld! De terugreis duurde wederom niet lang, welgeteld een appel eten lang. Als je het een beetje rustig doet. Bonaire was dus mooi, genieten geblazen.

Mijn avonturen houden niet op, want deze zaterdag vliegen we naar Panama City! Ik heb er zoveel zin in! Kan niet wachten. Vanuit Panama City backpacken we naar het noorden, door naar Costa Rica en anderhalve maand later vliegen we vanaf San Jose terug naar Curaçao. Daar zijn we dan nog vier dagen voordat we weer naar Nederland vliegen. Deze week zijn we stage aan het afsluiten en ons aan het verdiepen in de mooie landen die we gaan zien. We willen gaan golfsurfen, schildpadden een handje helpen, snorkelen, oerwouden in trekken, aan kabelbanen van boom tot boom vliegen, nog werkende vulkanen beklimmen, de eilandengroep Bocos del Toro bekijken en nog veel meer. Dit alles met onze backpack en bergschoentjes (of slippers) aan. Tijdens deze reis zal ik jullie proberen op de hoogte houden, door een keer een internetcafé op te zoeken. Ik kan natuurlijk niets beloven, maar ik ga zeker mijn best doen! Nu ga ik nog maar eens kritisch mijn klerenkast bestuderen om uit te vogelen wat nou wel en niet mee mag. Hmm, lastig. Wel heerlijk om even zo basic te leven, ben benieuwd.

Het is wel vreemd om afscheid te nemen van Curaçao. Ondanks dat ik hier niet zou willen wonen, heb ik het hier wel heel mooi gehad. Ik zal vooral de zee en het fijne zonnetje missen, waar ik hier elke dag van kon genieten. Het leven is hier mooi en daar ga ik de laatste dagen nog even driedubbel van genieten!

Lievelingen, nog anderhalve maand en dan ben ik er weer! Jeetje wat snel al.

Ayo met de banjo en een dikke kus voor jullie!

Xxx Roos