Halloallemaal!

Lekker carnaval gevierd? Lekker geskied/geboard?

Het is alweer even geleden dat ik mijn wilde avonturen op dit mooie eiland heb beschreven. Nou, daar komt nu verandering in!

Susanne en ik paraderen nog steeds als ware PMT'ers over het terein van de Capriles Kliniek. Soms voelt het alsof we geen stagaires zijn, maar al als vaktherapeuten aan het werk zijn. Dat is een fijn gevoel, om het even therapeutisch te verwoorden! Dit komt vooral doordat we geen PMT'er 'boven' ons hebben, waardoor we ook niemand zomaar kunnen volgen. Hierdoor moeten we alles, maar dan ook echt alles, zelf uitvinden en doen. Voor ons als fanatiekelingen is dat natuurlijk een uitdaging die we graag aangaan. Door al het harde werken, het informeren van personeel, het geven van presentaties, langsgaan bij afdelingen en nog eens langsgaan bij afdelingen, nog een keertje langsgaan bij afdelingen, voor de aller-aller-allerlaatste keer langsgaan bij alle afdelingen, carnaval vieren met collega's (en wat verdwaalde cliënten), na veel gezellige praatjes maken voordat je mag vragen wat je wil vragen, na compleet onderkoeld te raken in ons kantoor doorhet veletypwerk, konden we deze week toch echt beginnen met onze eerste groepen. Hè hè.
Dat wede eerste weken zoveel tijd in het promoten van ons vak hebben gestoken, heeft wel zijn vruchten afgeworpen. Alle afdelingen stormen op ons af met cliënten die het nodig hebben (wat wij vaak betwijfelen),waardoor we vaak ons druk bezette rooster erbij moeten pakken om bij sommige een teleurstellende blik te veroorzaken. Helaas, helaas, helaas. Natuurlijk doen we overal wat, dus ze komen niet te kort hoor.
Het moeilijkste van de therapiën is nog wel de taalbarriere, een aantal cliënten (gelukkig niet allemaal, pfieuw) spreken alleen maar Papiaments. Contact maken met deze mensen is dus wat lastiger. Gelukkig is er in elke groep wel weer een cliënt (al dan niet een bemoeierigebegeleider, pff) die het wil vertalen. Hopelijk wordtookwerkelijk datgene wat wij vertellen vertaald, dat is en blijft eengok:) Alhoewel wede taal al steeds meer onder de knie krijgen. Nouja een kleinbeetje onder de teen dan.
Daarkom ik zo op terug.Naast de groepen hebbenSuus en ik ook ieder een individuele cliënt. Deze weekhebben we daar een intake mee gehad en volgende week de eerstesessie. Wel spannend, maar dat wordt echtsuper leerzaam. Mijn cliënt spreekt Nederlands, maar Suus zal het in hetEngels moeten doen.Very exciting!
Daaaarnaast gaan we ook misschien een stop-denk-doe cursus aanbieden aankinderen met ADHD. We moeten nog even kijken of we dat allemaal gaan redden. Op vrijdag (onze Capriles-vrije dag)gaan we waarschijnlijk ook op de Blenchischool, eenbasisschool met voornamelijk autistische kids, aan een groepje PMT geven. Dit is alleen om te kijken of dit mogelijk is op die school, met vooruitblik opkomende stagaires die naar Curacao komen. Wehebben daar al een ochtendje gekeken,hele lieve kindjes.Ze spreken wel bijna allemaal alleen Papiaments, wat dus ook moeilijk communiceren was. Twee jochies die Engels spraken wilde me in de pauze Engelse les geven. Een van die twee jochies had zichzelf, door middel van de tv,Engels aangeleerd, echt bizar knap. Een talentje dus. We zaten gezellig met z'n drieën op een bankje, de twee jongetjes tegen me aangekropen, kijkend naar een boek met dieren erin.Het talentje kon alle dieren bij de Engelse naam noemen,abnormaal. Ik moestna zeggen wat hij zij en hij zei vervolgens steedsmet een piepstemmetje: 'very good!'.Heel schattig!

Nou genoeg over stage, we hebben namelijkeen drie daags weekend waarin ook genoeg gebeurd!Even voor de goede orde, de vermoedelijke zee-egel van een tijdje geleden, was waarschijnlijk geen zee-egel. Weet niet wat dan wel, maar sowieso een van de wonderen van de onderzeewereld van Curacao. Misschien een schorpioenvis. Ofzo.
Maargoed, geen last meer van gelukkig!

Verder gaan we elke woensdagbraaf met z'n vieren (met enige tegenzin) naar Papiamentse les. We krijgen het echtvan een vaag mens, niet te filmen. We hebben hettrouwens wel gefilmd geloof ik, volgt nog! Ze (het is een zij, waar we na enige tijd achter kwamen)geeft al jaren Papiamentse les en het lijkt alsof ze het tempo na elk jaar wat heeft opgevoerd. Mijn hersentjes kunnen het maar net bijhouden en na het uurtjeheb er minstens nog twee nodig om alles te verwerken. Dit komt misschien ook omdat ik mijn huiswerk niet doe. Misschien toch maar eens verstandig om er even naar te kijken. Al met al leren wehet wel, dus dat is gunstig!

Elke donderdag gaan we (Jeroen, Suus en ik) naar salsales, waar we net niveau 1 hebben afgesloten. Nu kunnen we een aantal basispassen en moves, die we al met mate durven te showen op de dansvloer. Nouja Suus en ik sleuren de soms tegenstribbelende Jeroen vaak mee, maar dit wil niet altijd lukken.Jeroen kan het trouwens super goed! (asje Joentje)
Volgende week gaan we, heel gedurfd, naar niveau 2. Oooeeeeh! Binnenkort zullen we onze kunsten eens op film zetten. Het is namelijkvrij moeilijk om uit te leggen hoe wij de sterren van de hemel dansen.

Afgelopendinsdag hebben weweer eens op een plank gestaan, een windsurfplank wel te verstaan. Er stond een fikse wind (naar mijn idee natuurlijk, Tomhad twee vingers in zijn neus) wat erg gaaf was!Het ging lekker en we hebben zelfs het water overgestoken naar deoverkant en terug. Onderwegzag ik een vage bult in het water, met een kopje ervoor. Het duurde even voordat ik besefte dat het wel eens een schilpad kon zijn. Voordat ik het goed en wel doorhad was hij alweer weg, maar volgens mij was heter wel een! Of ik ben aangestoken door mijn cliënten met hun hallucinaties. Hmm..
Het surfen ging in ieder geval goed en Tom was trots op ons!

Ik zou het bijnavergeten, maar we hebben de grootste hype vanCuracao meegemaakt: Carnaval! Dit feest is verdeeld over een aantal weken met parades. Er is een kinderparade een tienerparade en een grote parade (grande marsha). Omdat dat nog niet genoeg is zijn er ook meteen afscheidsparades van deze drie. Daarnaast zijn er ook overal carnavalsfeestenverspreid over het eiland. Ik moet zeggen dat ik het grootser had verwacht, maarhet was wel gezellig. De parades bestonden vooral uit grote vrachtwagens met gingantische boxen waarTumba muziek uit knalde, wat een soort ritmische en carribische teint heeft. Daarachter danst dan per vrachtwagen een groep mensen met perfect verzorgde outfits.In Nederland gaat het vooral om de aankleding van de wagens, in Curacao draait alles om de kostuums. Heel mooi om te zien. We hebben een aantal keer flink geswingd aan de rand van een optocht. Ook op stage was er een carnavalsparty, een dolle bende. Decollega's die normaal bloedserieus endoodstil achter hunbureau zitten,waren nu knetterhard aan het losgaan. We hebben de mannen meegenomen en die konden lekker tegen onze vrouwelijkecollega's aanschuren, vonden ze heerlijk.

Onze vriend Suahr van de CALO was voor twee weken op vakantie in Curacao bij zijn ouders. Heel leuk om hem hier te zien! We hebben gezellig samen gegeten, een complete bbq werd verzorgd door zijn ouders. Heel gastvrij en erg lieve mensen. Jammer dat Suus en ik geen salsadansje meer hebben kunnen doen met Suahr, want hij moest daarna al weer naar het koude Nederland. In Nederland gaan we weer een keerin zijn les dansen!

Het is weer een flinke story geworden, en dit zijn alleen maar de grote lijnen! Zoveel beleef ik hier dus, lovely.

Ik wil graag afsluiten met een mooie opmerking vanSuus: 'pfoe, het zweet staat op mijn zonnebril'

Ayo!

Veel liefs en een kus,

Roos