Inburgeren als een malle!

Ha lieverds,

Zo, het is weer tijd voor een korte up-date! Ik vind het superleuk omjullie reacties te lezen, doet me goed! Nog een aanrader: in mijn linklijst staan de sites van mijn maatjes, ook heel leuk om hun verhalen te lezen!

Op dit moment zit ik voor de warme-lucht-blazer in de woonkamer met mijn opgezwollen voetje omhoog. Ik ben namelijk gisteren in een zee-egel gaan staan en dat deed flink pijn. Binnen no-time had ik een voet zo groot als... nouja ongeveer twee keer zo groot als mijn andere voet. Mijn timing was wel erg slecht. We hadden een superleuke dag op het strand, lekker bbq'en, zwemmen, beachballen met een leuke groep mensen. Tijdens mijn laatste duik in de zee (is echt altijd hè!), en met Suus op mijn schouders zittend (fijn, nog wat extra gewicht erbij), stapte ik in dat scherpe ding. Toen mocht ik lekker op Tom zijn rug zitten terwijl hij naar de auto liep. Na een flinke rit kwamen we bij het ziekenhuis aan, waar ik in een rolstoel mocht gaan zitten. Ik werd meegenomen door een zuster en moest de ongeruste Susanne en Jeroen achter laten in de wachtkamer. Ik moest met mijn voet in een bak met azijnwater gaan zitten en vervolgens hoorde ik 20 min. niets. Maar dan ook helemaal niets. Zelfs in het ziekenhuis gaan alles op een slakkengangetje, ongelofelijk. Ik voelde me redelijk alleen, dus heb ik gevraagd of Susanne bij me mocht zitten. Dat mocht gelukkig. Ik had nog steeds veel pijn, maar dat mocht niet baten. Ze liepen gewoon langs me heen! Gelukkig kwam na een half uur een lieve Spaanse arts naar me toe die me uitlegde hoe de vork ik de steel zat. Ik kreeg een prik in mijn bil, ook een ervaring op zich, en een recept om wat pijnstillers e.d. bij de apotheker te halen. Na dat gedaan te hebben voelde ik mijn voet, dankzij die fijne prik, niet meer en kon ik lekker slapen. Een minder fijn einde van een leuke dag!

Ik zal nu eens beginnen met te vertellen hoe het allemaal verloopt op mijn stage. Dit om het party-beeld even wat te vervagen.
Op stage zijn Suus en ik onszelf en ons vak ontzettend aan het promoten. Zowel de cliënten als het personeel hebben geen idee wat PMT inhoudt ('is dat hetzelfde als CIOS?'), wat dus nogwat extra werk kost. Vorige week hebben een presentatie gegeven aan een van de vier afdelingen, wat erg goed ging! Nog drie te gaan. Suus en ik gingen er half vanuit dat het hoofd van de afdeling onze afspraak vergeten was, zoals een echt Antilli betaamd, maar dit bleek niethet geval te zijn. We kwamen binnen in een zaal waar eencomplete scala aan apparatuur klaarstond, inclusief een beamer een tolk en eenmicrofoon (aaah!). Dat was even spannend. Alle cliënten schenen al een tijdje braaf klaar gezeten te hebben enhet personeel was een beetje hyper. Dit werkte dus duidelijk niet mee aan mijn kriebels, maar ik heb ze kunnen bedwingen. Het washeel gaaf omons vak zo te promoten, het leek net een persconferentie, en vertolkt worden was ook mooi om mee te maken.Iedereen reageerde, gelukkig, erg goed en wij konden weer opgelucht adem halen! De cliënten zaten vol met vragen en vuurden deze ook meteen op ons af. Een vrouw vroeg ons of we haar konden helpen met afvallen want haar dieet werkte niet en een andere vrouw kon steeds niet onthouden wat ze schreef, of we haar ook even konden helpen. We voelden ons net een stel wonderdokters!
Tot nu toe is dus organiseren het enige wat we doen. Afspraken maken, die soms weer verzetten omdat diegene er opeens niet blijkt te zijn en hopen op medewerking. We hopen eind van deze maand met onze sessies te beginnen.

Het fijne van onze stage vind ik dat we zo vrij zijn. Er is niemand die ons controleert, beoordeelt of ons vertelt wat me moeten doen. We hebben wel een stagebegeleidster ter plekke, maar die laat ons ook doen wat we willen. Wel prima dus!

Naast stage hebben we natuurlijk het weekend, waarin we leuke dingen doen. Zo hebben we ook al cultuur gesnoven! We hebben het slavenmuseum van Curaçao bezocht, waar we helaas niet veel van snapten. Het waren vooral veel spullen uit Afrika, maar een logisch verhaal konden we er niet van maken. Wel goed dat we er geweest zijn, al is het maar voor het idee. Wat daarna gebeurde was veel spectaculairder! We hebben een heuse overstroming meegemaakt. Het begon met een buitje, wat meestal een paar minuten duurt hier, maar die hield niet meer op. Jeroen, Suus en ik (Tom moest werken) hebben in Otrobanda (wat heel toevallig een laag liggend deel van Willemstad is) een schuilplaats gezocht en zagen de straat langzaam vollopen. In het begin was het een klein stroompje, maar later liep het water over de stoepranden heen. De auto's reden langzaam en sommige hielden er midden op de weg mee op. Na even twijfelen hebben we het erop gegokt en zijn we door de stortbui naar onze geparkeerde auto gelopen die gelukkig nog niet was weggedreven. Heel langzaam zijn we gaan rijden met onze ouwe bak. Het is een laag ding, dus we waren bang dat ie er na een paar meter al mee op zou houden. Dit was gelukkig niet het geval. Alles ging goed totdat we nog dieper in het water terecht kwamen, het leek wel alsof we in een bootje zaten, het water kwam tot de deur! We parkeerde de auto maar even, omdat het acculampje gevaarlijk begon te knipperen. Toen besefte we dat als de putten langs de kant van de weg over bleven stromen, het water ook niet zomaar weg zou gaan (heeeel slim). Er zat dus weinig anders op dan verder te rijden, voordat het donker werd, en onze vertrouwde auto veel schouderklopjes te geven. Tijdens die rit zagen we auto's midden op kruispunten stilstaan en bij sommige zat de toeter vast, wat tot grappige taferelen leidde. We zagen een Nederlander met het schaamrood op zijn kaken achter zijn stuur zitten toen hij langsreed. Je hoorde het geluid van zijn toeter langzaam wegsterven toen hij verder weg was, maar na een tijdje werd het geluid weer harder. Hij kwam weer met veel lawaai langs en wij hadden het niet meer.

Na onze Nissan veel kusjes, aaitjes, lieve woordjes en complimentjes te geven omdat hij niet toeterde hebben we het gered. We zijn veilig thuis gekomen. Die dag eindigde dus heel wat spannender dan dat het begon!

Nog wat andere bezigheden:

Op Mambo Beach draaien ze elke dinsdag een film op een groot scherm, midden op het strand. Er liggen dan allemaal bedjes klaar en zo lig je lekker op je rug naar de film, of als die niet interessant is, naar de sterren te kijken. Heel mooi!

Onze surfdude Tom is tevens onze windsurf leraar geworden. We hebben vijf lessen geregeld bij zijn school en ik heb er al één gehad. Het begon wat wankel en ik moest meer peddelen dan dat ik kon surfen, maar later kreeg ik het toch een beetje door. Als er binnenkort weer een goede wind staat gaan we weer!

Jeroen, Suus en ik zijn ook op salsales gegaan bij een hele goede leraar, met daarbij ook nog eens goede grappen. Tom gaat elke donderdag kickboksen in plaats van salsadansen, waardoor Jeroen twee dames heeft om af te wisselen, de geluksvogel. We dansen op een prachtige locatie, midden in Punda in de buitenlucht, op de veranda van een villa. Het is een beginnerscursus van vijf lessen en het gaat erg goed! Ik blijf lekker veel oefenen naast de les;)

Komende dinsdag gaan we een poging wagen om de papiamentse taal onder de knie te krijgen. We krijgen onze eerste les met z'n vieren om even te kijken of het wat is. Voor stage hebben we het allemaal wel hard nodig. Alleen groeten is ook zo oppervlakkig als je therapie moet geven.
Door al die cursussen raken we dus prima ingeburgerd hier, wat heel leuk is!

Zo dit was ‘m weer! Volgende keer praat ik jullie weer bij.

Blijf vooral reageren! Ik ben ook heel benieuwd hoe het bij jullie is...

Dag dushi's!

Veel liefs xxx

Roos

p.s. mijn nieuwe lokale nummer: 005999-6946278

Het verkennen van....

Hey lievelingen!

Hier weer even een update over de afgelopen week hier in Curacao.

De afgelopen week stond vooral in het teken van verkennen. Het verkennen van onze gloednieuwe huurauto die na elk hobbeltje in de weg (en dat zijn er veel) uit elkaar lijkt te vallen, blijft elke dag een avontuur. Wel fijn dat we er een hebben, want zonder ben je niets! Je ziet hier gemiddeld één antilliaan fietsen per dag, wat levensgevaarlijk is langs de drukke wegen. Dus voor het boodschapje om de hoek moet je al in dat brommende, warme monster.
Nog een dagelijkse verwondering is het feit dat je geen wc-papier in de wc mag gooien, omdat anders de inhoud ervan omhoog borrelt. Je moet dusje papiertje ineen prullenbak naast de wc doen.Datis even wennen!

Naast deze dingen hebben we ook het eiland verkend. We zijn verschillende strandjes in het noorden (wilde zee), zuiden (toeristisch) en in het westen (natuur, groen,mooi) afgegaan, omons zo een beetje te oriënteren. In het noorden is er Playa Kanoa wat de enige mogelijkheid tot golfsurfen op heel Curacao is. Helaas eindigt op dit plekjeelke golf op het rif, waar ik als beginneling niet echt vrolijk van wordt. Dat wordt dus geen golfsurfen! Maar dat haal ik in Costa Rica wel weer in.
In het zuiden zijn de beaches erg gemaakt en tjokvol in het weekend.Allemakamba's (Nederlanders)liggen op bedjes te bakken en voor zich uit te staren. Niet ergspannend dus.Dat ze een beachvolleybalveld hebben is dan weer wel gaaf. Samen met Susannelekker gebald met wat antilli's, komen onze volleybalmovesvan de CALO toch nog van pas.
In het westen is het erg mooi, een stuk groener en schoner dan in de rest van Curacao. Veel vissers slaan daar ookhun slag, wat we live hebben mee mogen maken. Vissen van welanderhalve meter groothaalden de mannen tevoorschijn en plofte ze op een schoonmaaktafel. Er zat gelijk een pelikaan bij die wel zin had in wat lekkers. Mooi beest!

Het nachtleven is ook een groot deel van de leefstijl op het eiland. Elke avond is er wel ergens eenhappy hour, een salsafeest, karaoke of gewoon een gave party. Wat betreft onze salsamoves gaan we langzaam maar zeker vooruit. Ik ken nu al het verschil tussen de salsa, bachata en de merengue. Nu nog goed lerendansen:) Gisteravond zijnwe met onzesalsapartners (Tom en Jeroen) naar een proefles salsa geweest. Heel erg gaaf! De mannen hebben er nog wat moeite mee, maarSuus en ik gaan helemaal los.
Ook op de échte dansvloerheb ik al een paar keer met een aantal goedesalsadansers mogen dansen, een hele belevenis. Je wordt van links naar rechts gegooid, alles kan als je maar in het ritme blijft en met je heupen wiegt. Lekker makkelijk dat de manleidt!Als we onze dushi's zover krijgengaan we op salsales.

Natuurlijk zijn we niet alleen maar aan het luieren en feesten, er moet ook gewerkt worden. Suus en ik hebben nutwee dagen meegelopen in de CaprilesKliniek (psychiatrisch ziekenhuis),waarin we vooral kennis hebben gemaakt met het personeel. Hier is het contact en het sociale erg belangrijk, dus daar zijn we nu vooral mee bezig. De hele dag roepen we 'Bon dia! (goededag!) Bon tardi! (goedemiddag!)Kon ta bai? (hoe is het?) Ayo! (dag!)' Een gezellige boel dus. We voelen ons ook erg welkom en vrij om te doen wat we willen. Een aantal Antilliaanse (meerderheid is Antilliaan) collega's keken ons nog argwanend aan, maar die gaan we eens een poepie laten ruiken!
De komendetwee weken blijven we meelopen met deactiviteitenbegeleider en met de sportbegeleider, om ons zo teoriënteren op de doelgroep en de manier van werken.Daarna gaan we onze eigen cliënten bij elkaar sprokkelen en beginnen met PMT. De zorgverlening is hier erg anders dan in Nederland.Een stuk minder georganiseerd en gestructuureerd, wat best lastig kan zijn. Vandaag zaten we tussen de schizofrenen in een busje richting de zee, waar ze aerobics kregen. Dat voelde nog een beetje raar. Na de rit stond er ergens een cliënt te plassen tegen een boom en een andere was al het water in gedoken. Structuur is dus ver te zoeken! Ook de taal is een moeilijke bijkomstigheid, het papiaments is moeilijker dan verwacht. Suusen ik hebben vandaag een flinke woordenlijstin ons hoofd gestampt,van elleboog tot blouse, je moet ergens beginnen.
Al met al zien we het wel helemaal zitten om flink aan de slag te gaan. Het wordt een uitdaging, maar wel een leuke.

Ik merk dat het een lang verhaal is geworden, ik hoop dat ik jullie nog niet verveel. En andersmoet je het gewoon niet lezen!:)

Te otro siman!

Liefs, Roos

Een mooi welkom

Bon dia dushi's!

Hoe is het in koud Nederland? Volgens mijn ruime inschatting ongeveer 30 graden kouder dan hier..

Na gisteren 10,5 uur in het vliegtuig te hebben gewoeld, gedraaid, gelezen, muziek geluisterd en gehangen te hebben, kwamen we dan eindelijk aan in het donkere Curacao. Het was namelijk half 8 'savonds, wat betekent dat de zon al onder is. Hierdoor de eerste zonsondergang vanuit het vliegtuig bekeken, erg mooi!

Het was heet toen we uitstapten! Echt de spreekwoordelijke muur van warmte waar iedereen altijd over spreekt. Lekker benauwd en ik plakte al na een minuutje. Nu nog steeds. Het lijkt wel alsof je je liters vocht via het inademen wel binnen krijgt.

Na een helse rit met onze huisbaas (het verkeer is totale chaos) kwamen we aan bij ons huisje. In plaats van uitbrakken van de reis en vroeg het bed in te duiken, kregen wij het advies om ff een nachtje door te trekken, dan komt de jetlag minder hard aan. Dat hebben we dus gedaan! Gedanst met onze twee huisgenoten en huisbaas op de muziek van Curacao, salsa. Heel gaaf om te zien hoe goed de antillianen deze dans beheersen, heel soepeltjes gaat het eraan toe. Ik hoop ook over een tijdje zo te kunnen dansen! Gelukkig kwamen ook af en toe mijn geliefde house beatjes langs, weliswaar in een tropische mix gestopt. Gedanst met de voetjes in het zand en met palmbomen boven ons hoofd. Echt genieten. Wonder boven wonder valt de jetlag nu ook erg mee.

Vandaag heel erg lui op een toeristisch strand gelegen (blauwer dan blauw water! Zeg maar gerust wit!), verbrand natuurlijk, maar wel lekker ontspannen. Het was redelijk bewolkt, maar nog steeds erg warm. Nu nog een eigen auto regelen zodat we gezellig met z'n vieren uitstapjes kunnen gaan maken!

Ik red me hier dus wel! Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs xxx

Bon Bini!

Hallo!

18 januari zal ik, samen met Susanne, Tom en Jeroen, vertrekken naar Curacao om daar vier maanden stage te lopen. Vervolgens gaan we nog niet naar huis, maar pakken we het vliegtuig naar Panama om vanuit daar door te backpacken naar Costa Rica.

Ik ben dus in totaal 6 maanden weg! Om jullie op de hoogte te houden van mijn gevechten met krokodillen, potjes kaarten met ijsberen en klimavonturen met bavianen, heb ik deze site aangemaakt.

Hierop kan je mijn verhalen lezen, foto's bekijken en op de kaart zien waar ik me op dat moment bevind.

Lees ze!

Ayo!

Liefs, Roos